4. Als klap op de vuurpijl
Als klap op de vuurpijl hoorde ik op 4 juni dat Catching Cutures Orchestra waar ik artistiek leider van ben, geen structurele subsidie zou krijgen. Maanden hebben we aan de teksten gewerkt met het hele team. De gemeente Utrecht wilde heel graag dat we gingen professionaliseren en een aanvraag zouden indienen. Ze hadden zelfs geld gegeven om een bureau in te schakelen die ons daarbij zou helpen. Fantastisch plan geschreven……. Vielen we tot onze stomme verbazing buiten de kaders van de commissie.
Ik merkte dat ik heel slecht met tegenslagen kon omgaan. En dat is waar ik normaal gesproken best goed in ben. Gaat het niet linksom, doen we het toch rechtsom. Ik verzon altijd wel weer nieuwe dingen, aan nieuwe ideeën geen gebrek.
Ik ging door een heel diep dal. Nog steeds was het luikje naar m’n creativiteit en naar m’n gevoel potdicht. Dat vond ik beangstigend.
Het leven weer oppakken als voor de kanker was 6 jaar geleden al een grote opgave. Nu ben ik inmiddels 60 jaar en is die stap nog groter. We leven in een wereld die snel is, jong wil zijn, ambitieus, subsidies, blablabla en zolang ik er midden in zit is het minder een punt. Maar word ik er op hardhandig wijze uitgehaald, is dat te heftig voor mij.
De dingen weer op pakken alsof er niets gebeurd was kon ik niet. Hoe moest ik verder? Waar haal ik mijn motivatie vandaan? Wat wil ik eigenlijk?