muziek- en filmproducties
Met Maarten ben ik hier bezig met de elektra. Best moeilijk. Als Maarten er niet bij geholpen had, stak ik nu nog steeds met mn handen in het haar, ipv uit de mouwen.
En Kim is samen met Rob een paar prachtige bovenkastjes aan het maken.
Maar eerst moet ik mijn bus omtoveren tot een camper. Isoleren, een keuken, bed en kastjes maken, lampjes ophangen…. Ik heb een paar maanden de tijd om dat voor elkaar te krijgen. Ik heb het nog nooit gedaan, maar ik houd van ‘aanrommelen’. Het zal niet de strakste camper allertijden worden, als ie maar functioneert. En ik ben nu super gemotiveerd om er iets moois van te maken.
Gelukkig hoef ik het niet helemaal alleen te doen. Een zeer handige vriendin, Harma Staal, helpt me om de dakventilator erin te zetten. Harma heeft zeer veel ervaring met het verbouwen van haar eigen boot. Een camper moet dan toch ook wel lukken.
Eind juli werd er nogal onverwachts geld op mijn rekening gestort. Ik had al 30 jaar iedere maand tussen neus en lippen door wat geld gespaard en dat had de uitkeringsdatum bereikt. Geld voor later. Ik wilde het al netjes op een spaarrekening storten. 5 jaar vastzetten voor een hogere rente….. adviezen van mensen die daar meer mee bezig zijn dan ik. Goed idee natuurlijk. Het was per slot van rekening geld voor later.
Maar toen dacht ik……later….. wanneer zou eigenlijk later zijn? Misschien is het nu wel later? En toen gebeurde er iets in me. Het luikje ging op een kier…. En opeens ontstond het plan. Ik ga op zoek naar inspiratie. HET LATER IS NU!!
IK ga op zoek naar inspiratie en ga dat op een mooie manier vastleggen in film en muziek. Gewoon omdat ik daarvan houd.
Als klap op de vuurpijl hoorde ik op 4 juni dat Catching Cutures Orchestra waar ik artistiek leider van ben, geen structurele subsidie zou krijgen. Maanden hebben we aan de teksten gewerkt met het hele team. De gemeente Utrecht wilde heel graag dat we gingen professionaliseren en een aanvraag zouden indienen. Ze hadden zelfs geld gegeven om een bureau in te schakelen die ons daarbij zou helpen. Fantastisch plan geschreven……. Vielen we tot onze stomme verbazing buiten de kaders van de commissie.
Ik merkte dat ik heel slecht met tegenslagen kon omgaan. En dat is waar ik normaal gesproken best goed in ben. Gaat het niet linksom, doen we het toch rechtsom. Ik verzon altijd wel weer nieuwe dingen, aan nieuwe ideeën geen gebrek.
Ik ging door een heel diep dal. Nog steeds was het luikje naar m’n creativiteit en naar m’n gevoel potdicht. Dat vond ik beangstigend.
Het leven weer oppakken als voor de kanker was 6 jaar geleden al een grote opgave. Nu ben ik inmiddels 60 jaar en is die stap nog groter. We leven in een wereld die snel is, jong wil zijn, ambitieus, subsidies, blablabla en zolang ik er midden in zit is het minder een punt. Maar word ik er op hardhandig wijze uitgehaald, is dat te heftig voor mij.
De dingen weer op pakken alsof er niets gebeurd was kon ik niet. Hoe moest ik verder? Waar haal ik mijn motivatie vandaan? Wat wil ik eigenlijk?
Op 20-02-2020 kwam ik voor de 2e keer in de molen terecht van onderzoeken in het ziekenhuis. Er was het vermoeden dat ik wederom borstkanker had. Na een aantal weken van onderzoeken en onzekerheid werd het inderdaad bevestigd. Gelukkig niet uitgezaaid en goed te behandelen. Wel borstamputatie. Ik koos ervoor om geen reconstructie meer te laten doen, bang voor de complicaties en eventuele een blijvend letsel aan m’n arm.
Een paar dagen na de uitslag van dat onderzoek begon de Lock down door de corona. Ineens was ik ook nog m’n werk kwijt. Geen afleiding meer omdat de bioscopen dicht gingen, geen orkesten meer, geen theater, geen dansvoorstellingen, geen concerten meer etc. Alleen maar thuis op de bank zitten.
Dit was wat teveel van het goeie voor mij. Waar ik de vorige keer, 6 jaar geleden, heel erg naar binnen in mezelf heb kunnen gaan, sloot zich nu iets in mij. Ik kon me nu niet terugtrekken in mijn eigen veilige wereld omdat de wereld om mij heen op z’n kop stond. De vibraties waren te heftig. Voor iedereen was het een onveilige en onbekende situatie.
14 april werd ik geopereerd en omdat ik s ’nachts een bloeding kreeg, moest ik de dag daarna weer geopereerd worden. Dezelfde operatie opnieuw. Door de corona was ook het ziekenhuis van slag. Daardoor werden er fouten gemaakt en dat voelde op z’n zachts gezegd niet veilig. De tweede keer ging de operatie gelukkig wel goed.
Na 6 weken weinig doen en herstellen moest ik weer opkrabbelen. Op zich ging dat voorspoedig, maar toen ik weer wilde gaan werken (dan wel in een corona vorm) viel ik ten prooi aan een enorme moeheid en twijfel en m’n lijf en geest konden opeens niks meer.
Dit patroon herkende ik wel van de vorige keer. Toen wilde ik ook te vroeg weer beginnen.
In het kader van dit project vraag ik veel mensen of zij vrouwen van ongeveer mijn leeftijd of ouder kennen ergens in Europa die (nog steeds) in de kunsten bezig zijn op een uitvoerend niveau. Ze gaan in hun gedachten graven en nog es graven….jaaah, ik ken iemand in Parijs die prachtige dingen maakt….oh maar ja…… dat is een man.
Hoe komt het dat er zo weinig vrouwen van rond de 50 nog steeds uitvoerend musicus, kunstenaar, artistiek leider etc. zijn? Zijn er destijds maar zo weinig vrouwen mee begonnen en zijn er daarom maar zo weinig? Of zijn ze in de loop van de jaren ook nog es afgehaakt?
Ik was 25 jaar toen ik begon aan het conservatorium in Amsterdam. In al die jaren dat ik daar gestudeerd heb op de jazz afdeling, was ik de enige vrouw op trompet. Er waren nog een paar vrouwen op saxofoon en op piano en verder veel zangeressen. Ik vond het lang niet altijd makkelijk om in een groep met allemaal ‘stoere, macho, trompetjongens mij staande te houden. Ik leek wel stoer, maar was vaak geïntimideerd door al het trompetgeweld.
Ook in de loop van de jaren vond ik het lang niet altijd makkelijk om me in de wereld van de muziek staande te houden. Het is gelukt, maar nu sta ik op een nieuw punt.
Vanaf 1 april t/m eind september 2021 ga ik door Europa trekken met m’n bus, hond, trompet en videocamera. Afhankelijk natuurlijk of de toestand van de corona het toelaat. Ik ga op zoek naar vrouwen (van rond de 50 jaar) die mij op het gebied van de kunsten kunnen inspireren. Vrouwen die op eigenzinnige wijze met kunst, fotografie, muziek, theater bezig zijn.
Van de kunstenmaaksters die ik ga ontmoeten wil ik een documentaire maken. Ik wil graag horen wat hen door de jaren heen heeft geïnspireerd, wat hen nu inspireert. Ik wil de inspiratie laten zien op film. Ik wil het laten horen. Ik wil weten hoe zij zich hebben ontwikkeld in de loop der jaren. Wat zij op hun weg zijn tegengekomen? Wat leer je van die weg? Hoe staat dat in dienst van de kunsten?
Ik ga een blog bijhouden waarin ik vertel over wie ik ontmoet, waar ik ben, wat mij inspireert. Een blog met tekst, video, muziek en foto’s.