Hermine Schneider

Eind juli werd er nogal onverwachts geld op mijn rekening gestort. Ik had al 30 jaar iedere maand tussen neus en lippen door wat geld gespaard en dat had de uitkeringsdatum bereikt. Geld voor later. Ik wilde het al netjes op een spaarrekening storten. 5 jaar vastzetten voor een hogere rente….. adviezen van mensen die daar meer mee bezig zijn dan ik. Goed idee natuurlijk. Het was per slot van rekening geld voor later.

Maar toen dacht ik……later….. wanneer zou eigenlijk later zijn?  Misschien is het nu wel later? En toen gebeurde er iets in me. Het luikje ging op een kier…. En opeens ontstond het plan. Ik ga op zoek naar inspiratie. HET LATER IS NU!!

IK ga op zoek naar inspiratie en ga dat op een mooie manier vastleggen in film en muziek. Gewoon omdat ik daarvan houd. 

Als klap op de vuurpijl hoorde ik op 4 juni dat Catching Cutures Orchestra waar ik artistiek leider van ben, geen structurele subsidie zou krijgen. Maanden hebben we aan de teksten gewerkt met het hele team. De gemeente Utrecht wilde heel graag dat we gingen professionaliseren en een aanvraag zouden indienen. Ze hadden zelfs geld gegeven om een bureau in te schakelen die ons daarbij zou helpen. Fantastisch plan geschreven……. Vielen we tot onze stomme verbazing buiten de kaders van de commissie.

Ik merkte dat ik heel slecht met tegenslagen kon omgaan. En dat is waar ik normaal gesproken best goed in ben. Gaat het niet linksom, doen we het toch rechtsom. Ik verzon altijd wel weer nieuwe dingen, aan nieuwe ideeën geen gebrek. 

Ik ging door een heel diep dal. Nog steeds was het luikje naar m’n creativiteit en naar m’n gevoel potdicht. Dat vond ik beangstigend.

Het leven weer oppakken als voor de kanker was 6 jaar geleden al een grote opgave. Nu ben ik inmiddels 60 jaar en is die stap nog groter. We leven in een wereld die snel is, jong wil zijn, ambitieus, subsidies, blablabla en zolang ik er midden in zit is het minder een punt. Maar word ik er op hardhandig wijze uitgehaald, is dat te heftig voor mij.  

De dingen weer op pakken alsof er niets gebeurd was kon ik niet. Hoe moest ik verder? Waar haal ik mijn motivatie vandaan? Wat wil ik eigenlijk?

Op 20-02-2020 kwam ik voor de 2e keer in de molen terecht van onderzoeken in het ziekenhuis. Er was het vermoeden dat ik wederom borstkanker had. Na een aantal weken van onderzoeken en onzekerheid werd het inderdaad bevestigd. Gelukkig niet uitgezaaid en goed te behandelen. Wel borstamputatie. Ik koos ervoor om geen reconstructie meer te laten doen, bang voor de complicaties en eventuele een blijvend letsel aan m’n arm.

Een paar dagen na de uitslag van dat onderzoek begon de Lock down door de corona. Ineens was ik ook nog m’n werk kwijt. Geen afleiding meer omdat de bioscopen dicht gingen, geen orkesten meer, geen theater, geen dansvoorstellingen, geen concerten meer etc. Alleen maar thuis op de bank zitten. 

Dit was wat teveel van het goeie voor mij. Waar ik de vorige keer, 6 jaar geleden, heel erg naar binnen in mezelf heb kunnen gaan, sloot zich nu iets in mij. Ik kon me nu niet terugtrekken in mijn eigen veilige wereld omdat de wereld om mij heen op z’n kop stond. De vibraties waren te heftig. Voor iedereen was het een onveilige en onbekende situatie. 

14 april werd ik geopereerd en omdat ik s ’nachts een bloeding kreeg, moest ik de dag daarna weer geopereerd worden.  Dezelfde operatie opnieuw. Door de corona was ook het ziekenhuis van slag. Daardoor werden er fouten gemaakt en dat voelde op z’n zachts gezegd niet veilig. De tweede keer ging de operatie gelukkig wel goed. 

Na 6 weken weinig doen en herstellen moest ik weer opkrabbelen. Op zich ging dat voorspoedig, maar toen ik weer wilde gaan werken (dan wel in een corona vorm) viel ik ten prooi aan een enorme moeheid en twijfel en m’n lijf en geest konden opeens niks meer.  

Dit patroon herkende ik wel van de vorige keer. Toen wilde ik ook te vroeg weer beginnen.