Op 20-02-2020 kwam ik voor de 2e keer in de molen terecht van onderzoeken in het ziekenhuis. Er was het vermoeden dat ik wederom borstkanker had. Na een aantal weken van onderzoeken en onzekerheid werd het inderdaad bevestigd. Gelukkig niet uitgezaaid en goed te behandelen. Wel borstamputatie. Ik koos ervoor om geen reconstructie meer te laten doen, bang voor de complicaties en eventuele een blijvend letsel aan m’n arm.
Een paar dagen na de uitslag van dat onderzoek begon de Lock down door de corona. Ineens was ik ook nog m’n werk kwijt. Geen afleiding meer omdat de bioscopen dicht gingen, geen orkesten meer, geen theater, geen dansvoorstellingen, geen concerten meer etc. Alleen maar thuis op de bank zitten.
Dit was wat teveel van het goeie voor mij. Waar ik de vorige keer, 6 jaar geleden, heel erg naar binnen in mezelf heb kunnen gaan, sloot zich nu iets in mij. Ik kon me nu niet terugtrekken in mijn eigen veilige wereld omdat de wereld om mij heen op z’n kop stond. De vibraties waren te heftig. Voor iedereen was het een onveilige en onbekende situatie.
14 april werd ik geopereerd en omdat ik s ’nachts een bloeding kreeg, moest ik de dag daarna weer geopereerd worden. Dezelfde operatie opnieuw. Door de corona was ook het ziekenhuis van slag. Daardoor werden er fouten gemaakt en dat voelde op z’n zachts gezegd niet veilig. De tweede keer ging de operatie gelukkig wel goed.
Na 6 weken weinig doen en herstellen moest ik weer opkrabbelen. Op zich ging dat voorspoedig, maar toen ik weer wilde gaan werken (dan wel in een corona vorm) viel ik ten prooi aan een enorme moeheid en twijfel en m’n lijf en geest konden opeens niks meer.
Dit patroon herkende ik wel van de vorige keer. Toen wilde ik ook te vroeg weer beginnen.